Dag 29 - Omslagdoek, grote schoonmaak en grappige opvattingen

9 augustus 2016 - Arusha, Tanzania

Mambo!

Een beetje late update vandaag want ik zit toch nog te wachten op de nieuwe vrijwilligster die nog aan moet komen en bij mij op de kamer gaat slapen.
Vandaag voelde ik me eigenlijk wel prima, op enkele momenten na wanneer ik dan toch weer ff moet gaan liggen om alles onder controle te houden. Vanmorgen gewoon om acht uur opgestaan en ontbeten zodat ik om half negen in de klas kon zijn, m'n eigen baby class. Deze kindjes hebben vorige week allemaal examens gemaakt en die zijn dus ook nagekeken en werden vanmorgen uitgedeeld en in mappen gedaan. Dat lijkt een simpel klusje maar we zijn hier met drie volwassenen (ik voel me hier ff zo vrij om eventjes die officiële drie maandjes die ik nog mis om volwassen te zijn te negeren) anderhalf uur mee bezig geweest. Er zijn vijf vakken die elk kind dus terug krijgt (naam roepen, naar kind toelopen, blaadje neerleggen). Wel heel leuk want ik ken toch wel een groot gedeelte. Lang niet allemaal omdat het 58 kinderen zijn die lang niet allemaal elke dag komen. Daarna moeten de vijf blaadjes aan elkaar geniet worden bij ieder kind. Daarna moet ieder kind zijn of haar eigen map krijgen. Daarna worden ook nog de "pakketjes" met toetsen van juni uitgedeeld (wel al aan elkaar geniet maar nog niet in de map). Daarna dus met de perforator gaatjes maken in beide "pakketjes". En dan nog bij iedereen alles in de map doen. Een heel karwei. Zeker in een volle klas met kleuters die niks te doen hebben. Efficiënt? Nee, maar zo gaat het hier nou eenmaal, het heeft geen zin om te proberen om daar verandering in te brengen. En waarom zou je? Kinderen van vijf kunnen cijfers van 0 t/m 30 opschrijven, A t/m Z opschrijven, vormen benoemen, dagen van de week, objecten die je in de keuken vindt, objecten die je in een klas vindt, etc, etc. En dat allemaal in een taal die niet eens hun eerste taal is. Dan doet de school het prima zoals ze het nu doen vind ik.
Om half elf ben ik toen weggegaan om naar Arusha te gaan met de dala dala. Laatste keertje met dit leuke voertuig, wat een triest idee. Toen heb ik me in de stad eerst weer laten verleiden om iets te kopen: een doek die je dus als omslaagdoek, sjaal, overjurk, dekentje etc, kunt gebruiken van typisch Afrikaanse stof. Blauw met zwart, ongeveer één bij twee meter. Iets meer dan acht euro omgerekend. Heb ik het straks niet koud tijdens mijn terugreis. En ook een leuk aandenken voor straks in het koude Nederland. Daarna ben ik naar de supermarkt gegaan (doosje luxe koekjes voor de aunties als afscheid, wat cola om de laatste dagen door te komen en rolletje snoep voor in het vliegtuig).
Ook heb ik op de markt weer lekker een avocado gekocht (ja, dit valt nu echt onder verslaving) en ik heb alweer een helft daarvan opgepeuzeld. Na de lunch heb ik met wat kinderen eerst in het zand buiten gespeeld en daarna gekleurd. Toen was het tijd om m'n kamer eens goed op te ruimen en de aunties hebben het hier ook nog eens goed gesopt omdat vanavond de nieuwe vrijwilligster uit Nederland komt. Toen heb ik nog even wat ideeën opgeschreven (gewoon gedachten die ik af en toe ff op papier moet zetten) en daarna ben ik gaan helpen bij het huiswerkuur (ja, rapportenweek, maar altijd huiswerk). Na het avondeten heb ik samen met de kinderen naar wat muziek op mijn telefoon geluisterd. Heel grappig om te zien wat ze leuk vinden. Één van de meisjes, tien jaar, vindt Stronger van Kelly Clarkson echt tof, terwijl een meisje van 14 juist echt wel fan was van Halestorm en Green Day. Muziek is toch iets bijzonders voor iedereen en het kan toch steun geven of hoop of herkenning. Echt leuk voor ze. Daarna nog ff wat spelletjes op m'n telefoon gespeeld (technologie vinden ze echt geweldig, maar in tegenstelling tot de meeste Nederlandse kinderen spelen zij nog wel veel meer buiten en zijn ontzettend inventief). Toen heb ik nog ff naast een auntie gezeten (super vrolijk en gezellig mens), die me vroeg of ik zelf een kind had en enorm verbaasd was dat ik nog maar zeventien was. Ik was zo volwassen en echt een vrouw en ook zo groot (dat hoor je ook niet vaak als je 1.62 m bent!). Heel leuk in ieder geval hahaahahaha!
Zulke lieve mensen en kinderen hier, ik ga ze allemaal stuk voor stuk missen.
Kwaheri!
Christel

Foto’s

1 Reactie

  1. Ellen Klootwijk:
    9 augustus 2016
    Je hebt weer aardig je steentje bijgedragen vandaag! Het systeem van dingen ordenen in de klas en de kinderen daarop laten 'wachten' lijkt toch ook wel veel op wat we in Italië hebben meegemaakt in de klas(sen)... Inderdaad fantastisch dat deze kinderen op zo'n jonge leeftijd in een andere taal al zo veel leren! Muziek is voor iedereen op eigen wijze een uitlaatklep, toevlucht, afleiding, ontspanning etcetc. Heel leuk dat je dit ook bij de kindjes hebt kunnen waarnemen! Dat je deze mensen/kinderen gaat missen is al wel een feit maar zoals al eerder opgemerkt; je sluit ze in je hart en vergeten doe je ze echt niet/nooit!